Un modelo que exclúe, impón e recorta: así actúa o Goberno

Onte 24 de novembro fomos testigos, unha vez máis, do desprezo as mesas de negociación deste goberno e do Ministerio de Transformación Dixital e para a Función Pública, que mantén un modelo de negociación pechado, excluínte e inútil, no que nin sequera se permite a participación da C.I.G. A chamada “negociación salarial 2025-2028” —da que a CIG nin foi convocada— é a enésima demostración de que estas mesas estatais non teñen como finalidade acordar melloras reais, senón lexitimar decisións xa tomadas polo Executivo e aplicalas cun verniz de diálogo social. Reducen o diálogo social a un círculo pechado entre o Goberno e as centrais estatais, excluíndo deliberadamente ás organizacións sindicais maioritarias na Galiza e de Euskadi.

O Executivo presentou unha proposta de incremento salarial do 11% entre 2025 e 2028, pero condicionada a un reparto que implica perda real de poder adquisitivo: un límite do 4% acumulado en 2025-2026, que na práctica supón un 2,5% retroactivo para este ano e só un 1,5% en 2026. O propio Goberno admite que esa distribución condena ás traballadoras e traballadores públicos a perder capacidade de compra o próximo ano, algo inaceptable.

A insistencia en pechar o acordo xa este luns, deixa claro que o Executivo non procura negociar, procura lexitimar unha decisión previamente tomada, un auténtico cheque en branco para poder anunciar a alza salarial antes de decembro, introducíndoa de maneira retroactiva como un acto de xenerosidade gobernamental cando non é máis que un movemento de presión.

O chantaxe foi explícito, ou aceptaban esta proposta, ou o Goberno manexaba a alternativa de non aplicar ningunha suba en 2025, deixando calquera mellora futura en mans duns Orzamentos Xerais do Estado que probablemente nin sequera verán a luz.

A realidade é que nos atopamos cun Goberno instalado no inmobilismo e na propaganda.

Mentres tanto, as organizacións estatais falan de “melloras” en permisos, MUFACE, clasificación profesional ou promoción interna. Mais a realidade é evidente, o chamado “Acordo Marco para unha Administración do século XXI” quedou en nada. Nin modernización, nin reforzo de persoal, nin recuperación de dereitos. Un fracaso total, hoxe exposto con máis claridade ca nunca.

A CIG lembra que non aceptaremos acordos que consoliden perdas nin repartos feitos á medida do Ministerio de Transformación Dixital e para a Función Pública

O propio proceso deixa en evidencia que, • O Goberno chega con un acordo precociñado, inamovíbel, que pretendía aprobar no Consello de Ministros ao día seguinte.

• Non hai negociación real, hai presións, ultimátums e ameazas, como a proposta de “ou aceptades isto ou non haberá ningunha suba en 2025”.

• O reparto salarial imposto —4% en 2025-2026— implica perda de poder adquisitivo asegurada, e nin así existe marxe para modificar o plan.

• As organizacións estatais fan equilibrismos para vender “pequenas melloras” mentres o tronco do acordo segue sendo un recorte encuberto.

Este episodio só reafirma que a negociación estatal converteuse nun mecanismo pensado para lexitimar decisións do Goberno, non para defender ás traballadoras e traballadores. A súa función real é dar aparencia de diálogo ao que non é máis que un pacto pechado entre elites sindicais e ministeriais.

E o máis grave, aínda excluíndo á CIG deliberadamente, o resultado demostra que a negociación non vale para nada cando se limita a aceptar ou rexeitar un modelo xa definido polo Executivo. Sen pluralidade sindical, sen equilibrio de forzas e sen vontade de negociar, esas mesas son un espazo baleiro.

A CIG reafirma que a verdadeira negociación debe partir da representación real e do respecto á legalidade, comezando polo dereito básico a ser chamado ás mesas. Sen isto, os procesos participados polos sindicatos estatais seguirán sendo negociacións inútiles, que só serven para avalar políticas que van en contra da clase traballadora.